నా నేస్తానికి ఎప్పుడు తెలుస్తుంది సమాజనైజం మనుషుల తత్వం నాలుగు మాటలు చెబితే ప్రేమేనని నమ్మింది తలరాతను మారుస్తాడని వున్నదంతా రాసిచ్చింది బ్రమలలో ఎగసి బ్రతుకంతా అర్పించింది ప్రతి కన్నె కలా ఇలానే వుంటుంది అక్షింతలతోనే ఆంక్షలు మొదలు ఈటెల్లాంటి మాటలు భాధ్యతలు తీసుకోని బాధలు అత్తారింటి ఆరళ్ళు షరామామూలు ‘ ఆత్మీయత ‘ ఆర్ధిక అవసరాలు చుట్టూ తిరిగింది కాపురంలో కనిపించని సహకారం విరక్తితో పైన కిరోసిన్ పోసుకుంటే అగ్గిపెట్టె మాత్రం అందించింది అవమానాలతో నిత్యం అభిమానానికి శిలువ వేస్తుంటే శారీరక,మనసిక హింసాప్రవృత్తిలో మనిషిలోని వికృత రూపాన్ని సహించలేక అసహాయస్థితిలో పసిబిడ్డతో రోడ్డున పడితే సాయమందించని సమాజం నీవు బ్రతకలేవని నీకు బ్రతుకేలేదని భయపెడుతుంది పంచుకోవల్సినవాడే పడతిని పదిమందిలో వుంచి పలుచన చేస్తుంటే |
నిలువునా కూలిన నమ్మకం నడిబజాట్లో నిలిచి విలపిస్తుంది ఆ అక్రోశానికి కదిలే మనసులెన్ని కరిగే గుండెలెన్ని.. తప్పులేకున్నా తలొంచుకునే తల్లిదండ్రులు బాల్యం వీడని బిడ్డ భవితవ్యం తనకోసం కాకపోయినా తనవారిని తలచుకొని తలొంచుకొని కనికరించమని పసిబిడ్డని చూపుతుంది కాళ్ళకాడ చోటిస్తే కాటిలో కూడా తోడుంటానని మాటిస్తుంది మగడి మనసులో మానవత్వం కోసం అబల మనసు ఆశగా ఎదురు చూస్తుంది నేస్తమా.. ఎంతటి ధైన్య స్థితి ఎన్నాళ్ళీ మనసిక దాస్యం భరతమాత అప్పటి తన బానిసత్వ మూలాలును వారసత్వంగా ఇచ్చిందా మానవత్వ కోణంలో సమానత్వం లేదందా! ఓర్పెందుకే నీకు ఓటమి అంచుల్లో ఇంకా నీరెక్కడుందే నీకంటి కొనల్లొ నీ నీడనై వుండీ ఏమీ చేయలేక మారని నీమనసుకు తోడుగా ఓ కన్నీటి చుక్క సారెగా ఇచ్చి పంపనా నీలో ధైర్యం రాకపోతే నేనూ నిస్సహాయుడనే... |